Мы з табой прыдумалі Сарбону,
Бы купілі пляшку самагону
І цяпер ня знаем, што рабіць –
Ці напіцца, ці каго паіць...
Мы з табой прыдумалі Сарбону,
Бы злавілі белую варону
І спрабуем навучыць яе
Песьням, ды варона не пяе,
Каркае, што мы ня так жывём,
Мала думаем і многа п’ём...
Мы з табой прыдумалі Сарбону,
Быццам бы вярнуліся з палону,
У якім мы сто гадоў былі,
Як па рэчцы, па жыцьці плылі
У нязнаны ды сьмяротны сьвет,
Дзе ўладарыць чорны пісталет...
Мы з табой прыдумалі Сарбону,
Быццам сёньня ўкралі мы карону
Для жанчыны, а яна ня хоча
Каралевай быць, а быць рабочай,
Па жыцьці, нібы па рэчцы плыць,
І Сарбон ніякіх не любіць...
|
|
